هشت پرنده ی محبوب و مناسب برای حیوان خانگی

پرندگان می‌توانند همراهان شگفت‌انگیزی باشند. 

پذیرفتن پرندگان از هر نوعی به عنوان حیوانات خانگی در حال رواج است. 

پرندگان می‌توانند همراهان عالی باشند، اما برای همه مناسب نیستند. بسیاری از پرندگان – به خصوص پرندگان بزرگ – می‌توانند ده‌ها سال زندگی کنند، بسیار پرصدا باشند و ممکن است کثیف باشند. علاوه بر این، برخی از پرندگان مانند کاکاتوها نیاز به گذراندن زمان زیادی، خارج از قفس دارند در غیر این صورت پرهای خود را جدا می‌کنند و فریاد می‌زنند.

قبل از خریدن یک پرنده، صاحب جدید باید اطمینان حاصل کند که نیازهای پرنده را به طور جامع مورد بررسی قرار دهد، از جمله نیازهای مسکن، تغذیه و توجه. همانطور که برای حیوانات خانگی دیگر مانند سگ و گربه‌ها لازم است، این حیوانات نیز نیاز به بررسی‌های جدید حیوان خانگی و مراقبت پیشگیرانه سالانه دامپزشک دارند. اگر شما تحقیقات خود را انجام داده‌اید و مطمئن هستید که می‌خواهید یک حیوان خانگی پرنده داشته باشید، در ادامه هشت گونه محبوب پرندگان را برای شما بررسی می‌کنیم.

عروس هلندی

 با شخصیت و آسان در دستگیری، عروس هلندی ها برای خانواده‌های دارای کودکان عالی هستند. آن‌ها همراهان بسیار خوبی هستند که می‌توانند حرف بزنند و بخوانند، عروس هلندی‌های خوب اجتماعی به طور قطع صاحبان خود را تشخیص می‌دهند و با آن‌ها بصورت تعاملی واکنش نشان می‌دهند.

عروس هلندی های سالم می‌توانند 20 سال یا بیشتر زندگی کنند. آن‌ها به قفس متوسط با ابعاد تقریبی 24 اینچ در 24 اینچ در 24 اینچ، که با روزنامه پوشانده شده و شامل انواع چوب‌های نشیمنگاه، حداقل دو بشقاب غذا (یکی برای غذای خشک و دیگری برای غذای مرطوب) و یک لیوان آب نیاز دارند. آن‌ها نیاز به آب و غذای تازه روزانه دارند، از جمله غذاهای پرنده‌های تولید شده تجاری و مقدار کمی میوه و سبزیجات تازه. آن‌ها نیز به گذراندن زمانی حدود یک ساعت یا بیشتر بیرون  از قفس در طول روز دارند تا به خوبی اجتماعی شوند و باید روزانه به نور فرابنفش (UV) (به صورت مستقیم از نور خورشید، بدون تصفیه توسط پنجره یا از چراغ UV در داخل) نیاز دارند تا اطمینان حاصل شود که بدنشان ویتامین D کافی تولید می‌کند.

عروس هلندی ها می‌توانند به تنهایی خوشحال زندگی کنند و نیازی به هم‌قفس ندارند، تا زمانی که روزانه توجهی از انسان‌هایشان دریافت کنند و با اسباب بازی‌ها و تلویزیون یا رادیو، تحریک ذهنی داشته باشند. آن‌ها به طور کلی پرندگانی سخت‌پوست هستند که بیشتر نیاز به مراقبت دامپزشکی دارند زیرا ماده‌ها تخم‌گذار حاصلخیز هستند، حتی بدون حضور نر، و ممکن است مشکلاتی در تخم‌گذاری داشته باشند اگر کلسیم لازم را در جیره خود مصرف نکنند یا اگر بدنشان مقدار کافی ویتامین D تولید نکند.

پرندگان مرغ عشق

مرغ‌های عشق، یا همان پرین‌های مرغ‌ها،  به عنوان یکی از محبوب‌ترین پرندگان برای خانواده‌ها شناخته می‌شوند زیرا اندازه کوچک و آسانی دارند که دست‌های کوچک می‌توانند با آن‌ها سر و کار داشته باشند.

مرغ‌های عشق میانگین عمری 5 تا 13 سال دارند. آن‌ها باید به قفسی پوشیده از روزنامه دسترسی داشته باشند که حداقل اندازه آن 24 اینچ در 18 اینچ در 18 اینچ باشد و دارای چندین نشیمنگاه، کاسه‌های غذا و بشقاب آب باشد. آن‌ها از بازی با اسباب بازی‌ها مانند زنگ‌ها لذت می‌برند که می‌توانند همچنین با ملحقات قفس تامین شوند.

آن‌ها نیاز به آب تازه، غذای پرنده تولید شده و مقدار کمی میوه و سبزیجات تازه در روز دارند. آن‌ها به ویژه از دانه‌های آفتابگردان به عنوان یک خوراک گاه به گاه لذت می‌برند. آن‌ها نیز نیاز به تماس با نور مستقیم خورشید دارند که توسط شیشه فیلتر نشده باشد، یا از بیرون یا از چراغ فرابنفش داخلی، تا اطمینان حاصل شود که آن‌ها ویتامین D ضروری را در پوست خود تولید می‌کنند.

بسیاری از مرغ عشق‌ها از هم‌نوعان خود لذت می‌برند، اما می‌توانند به تنهایی هم موفق باشند، تا زمانی که روزانه توجهی از آدمیان خود دریافت کنند. برای اجتماعی شدن، آن‌ها باید روزانه از قفس خود خارج شوند؛ بیشتر آن‌ها دوست دارند در هنگام غذا خوردن با خانواده‌های انسانی خود باشند یا تلویزیون تماشا کنند. آن‌ها می‌توانند بسیار سرگرم‌کننده باشند، صداهایی از قبیل سوت و چرچرک کردن تولید می‌کنند و بعضی از آن‌ها می‌توانند آموزش داده شوند که کلمات را تکرار کنند. با رنگ‌های مختلف، از آبی تا زرد و سبز تا سفید، مرغ عشق‌ها یک حیوان خانگی عالی برای هر خانواده‌ای هستند.

طوطی‌های خاکستری آفریقایی

شاید هوشمندترین از تمامی طوطی‌ها؛ طوطی‌های خاکستری آفریقایی باشند. آن ها بهترین صحبت‌کنندگان هستند و برای افرادی که هر روز زمان زیادی برای صرف کردن با پرنده‌شان دارند، حیوانات خانگی عالی‌ایمی توانند باشند. این طوطی‌ها باید از قفس خود خارج شده و چند ساعتی هر روز با خانواده‌های انسانی خود در تعامل باشند، یا به طور معروف پرهای خود را جدا می‌کنند و مشکلات رفتاری دیگری دارند. آن‌ها معمولاً به یکی از اعضای خانواده وابسته می‌شوند.

طوطی‌های خاکستری آفریقایی می‌توانند بیش از 40 سال زندگی کنند. آن‌ها به قفس‌های بزرگ با حداقل اندازه 24 اینچ در 36 اینچ در 48 اینچ، با کاسه‌های غذا، بشقاب آب و اسباب بازی‌های مختلف برای جویدن و بازی نیاز دارند. با توجه به هوششان (مانند یک کودک 4-5 ساله)، آن‌ها نیاز به تحریک ذهنی زیادی دارند، مانند اسباب بازی‌هایی با دنده‌ها یا انواع پازل و بازی‌های دیگر.

آن‌ها به طور کلی دوست ندارند قفس خود را با سایر پرندگان به اشتراک بگذارند و به طور معمول به عنوان پرنده‌های تنها در خانه عمل می‌کنند، تا زمانی که مراقبت‌های روزانه کافی را دریافت کنند. آن‌ها دوست دارند در هنگام وعده‌های غذایی با  انسان های خود باشند و اغلب علاقه دارند تا یک قطعه از غذای مراقبان خود را بدزدند. طوطی‌های خاکستری آفریقایی حیوانات خانگی شگفت‌انگیزی برای بزرگسالان یا نوجوانان هستند که زمان کافی برای صرف کردن با آن‌ها دارند. با توجه به دماغ بزرگ آن‌ها و علاقه به جویدن اشیاء سخت مانند پسته و چوب، طوطی‌های خاکستری آفریقایی برای خانواده‌هایی با کودکان کوچک، که ممکن است دوست داشته باشند تا مواد خوراکی خود را با حیوان خانگی خانواده به اشتراک بگذارند، مناسب نیستند؛ انگشتان کوچک به راحتی می‌توانند گاز گرفته شوند یا صدمه ببینند.

قبل از خریدن یک طوطی خاکستری آفریقایی به عنوان حیوان خانگی، حتماً باید به دقت تعهد و مسئولیت‌های بلندمدتی را که با داشتن یک حیوان هوشمند، اجتماعی و طولانی مدت همراه است، مد نظر قرار دهید.

طوطی‌های کواکر

طوطی‌های کواکر، همچنین به عنوان طوطی‌های راهب شناخته می‌شوند، در چند سال اخیر به عنوان حیوانات خانگی بسیار محبوب شده‌اند. با شخصیت‌های بزرگ در بدن‌های کوچک که به اندازه طوطی مرغ عشق بزرگ نیستند، این پرندگان پرانرژی، سرگرم‌کننده، بسیار مهربان هستند و می‌توانند بسیاری از کلمات را یاد بگیرند. طوطی‌های کواکر برای خانواده‌ها با کودکان یا برای هر کسی که روزانه یک یا دو ساعت برای تعامل و بازی با یک پرنده خارج از قفس زمان داشته باشد، حیوانات خانگی عالی‌ای می توانند باشند.

نام آن‌ها از رفتار لرزاندن و حرکت مبهم آن‌ها می‌آید که عجیب به نظر می‌رسد اما برای این گونه منحصر به فرد است. پرهای آن‌ها معمولاً سبز و خاکستری است، اما گاهی نادرتر به رنگ آبی یا زرد-سبز با خاکستری نیز دیده می‌شوند. طوطی‌های کواکر ممکن است بسیار پر سر و صدا باشند و دوست دارند روی چیزهایی مانند کاغذ، کارتن یا چوب نرم جویدن کنند. آن‌ها همچنین از بازی با اسباب بازی‌های تعاملی لذت می‌برند.

طوطی‌های کواکر میانگین عمری 15 تا 20 سال دارند. آن‌ها به قفس متوسطی به اندازه 24 اینچ در 24 اینچ در 24 اینچ با روزنامه در پایین، نشیمنگاه‌ها، کاسه‌های غذای خشک و مرطوب و فنجان آب نیاز دارند. آن‌ها باید روزانه آب تازه، غذای پرنده تولید شده تجاری و مقدار کمی میوه و سبزیجات تازه مصرف کنند. آن‌ها نیز روزانه به نور ماورای بنفش (UV)، یا مستقیم از نور خورشید بدون فیلتر یا از چراغ ماورای بنفش در داخل، نیاز دارند تا اطمینان حاصل شود که آن‌ها ویتامین D را در پوست خود تولید می‌کنند.

اگرچه می‌توانند به تنهایی در قفس به شرط توجه و تحریک ذهنی کافی موفق باشند، بسیاری از طوطی‌های کواکر از همنوعان خود لذت می‌برند و به طور کلی زمانی که به جفت بزرگ می‌شوند، خوب عمل می‌کنند. اگر نیازهای اجتماعی آن‌ها نادیده گرفته شود، آن‌ها اغلب خسته می‌شوند و شروع به جدا کردن پرهای خود می‌کنند. آن‌ها نیز به چاقی و ابتلا به بیماری چربی کبدی حساس هستند اگر غذایی با چربی بالا مانند تمام دانه‌ها و پسته به آن‌ها داده شود. بیماری چربی کبدی یک شرایط قابل پیشگیری است که ممکن است در صورت عدم درمان مرگبار باشد اما با ورزش و رژیم غذایی متعادل معکوس‌پذیر است.

کاییک‌ها

کاییک‌ها که به عنوان کمدی‌های دنیای طوطی‌ها شناخته می‌شوند، برای خانواده‌هایی با کودکان دبستانی و بزرگتر مناسب هستند یا برای هر کسی که می‌خواهد یک طوطی متوسط با انرژی بسیار زیاد داشته باشد. این پرندگان سنگین با پرهای نارنجی، سبز، سفید و سیاه عاشق بالا رفتن از سر و شانه، ورقه خوردن به پشت خود و اجرای حرکات هستند. اگرچه کاییک‌ها معمولاً یاد نمی‌گیرند حرف بزنند، می‌توانند بسیار سرسخت باشند و نظرات خود را با زبان بدن و فعالیت مداوم انتقال دهند. آن‌ها بسیار شیطون و تعاملی هستند و دوست دارند وقت خود را خارج از قفس با انسان های خود بگذرانند.

به طور کلی یک گونه قوی هستند که با مراقبت مناسب می‌توانند 20-30 سال زندگی کنند. اگرچه بسیار بزرگ نیستند، دماغ قدرتمندی دارند که می‌تواند از طریق قفس جویده شود؛ بنابراین باید در یک قفس بزرگ و به اندازه امکان قرار داده شوند – حداقل به اندازه 24 اینچ در 36 اینچ در 48 اینچ – با اسباب بازی‌های زیاد برای تعامل و سرگرمی. آن‌ها باید به صورت فردی نگهداری شوند و در هنگام خارج شدن از قفس‌هایشان نظارت شوند، به خصوص زمانی که در اطراف سایر پرندگان هستند، زیرا طبیعت شیطنت آمیز آن‌ها می‌تواند باعث مشکل شود؛این پرندگان به ایجاد اوضاع خشونت آمیز نسبت به سایر پرندگان شناخته شده‌اند. آن‌ها باید روزانه آب تازه، غذای پرنده تولید شده تجاری و مقدار کمی میوه و سبزیجات تازه مصرف کنند.

کنورها

احتمالاً بلندترین صدا از پرندگان کوچک با جیغی شبیه به فریاد را کنورها دارند. این پرندگان به طور کلی کنجکاو، خودمطمئن و بسیار فعال هستند. کنورها اجتماعی هستند و دوست دارند همیشه اطراف مردم باشند و در واقع روی آن‌ها باشند و حیوانات خانگی عالی برای افرادی هستند که از صداهای بلند و حرکت مداوم اذیت نمی شوند. آن‌ها معمولاً تنها چند کلمه صحبت می‌کنند، اما دوست دارند رفتار صاحبانشان را تقلید کنند و از رقصیدن و پنهان شدن در لباس یا اشیاء دیگر لذت می‌برند. بسته به گونه، کنورها با مخلوط‌هایی از قرمز، زرد، نارنجی، سبز و آبی در انواع رنگ‌های شاد ظاهر می‌شوند.

به طور میانگین، کنورها 20 تا 30 سال عمر می‌کنند. آن‌ها به یک قفس به حداقل اندازه 36 اینچ در 24 اینچ در 24 اینچ نیاز دارند که دارای چند نشیمنگاه، کاسه‌های غذا، فنجان آب و چند اسباب بازی تعاملی برای چوب‌خوردن باشد. بسیاری از آن‌ها دوست دارند در ظرف آب خود یا در حمام با صاحبانشان شست و شو کنند. آن‌ها نیز به نور ماورای بنفش (UV)، یا مستقیماً از خورشید یا در داخل از چراغ ماورای بنفش، نیاز دارند تا اطمینان حاصل شود که بدن‌هایشان ویتامین D ضروری را تولید می‌کنند. کنورها باید رژیم غذایی پایه‌ای از غذاهای تولید شده تجاری با مقدار کمی میوه و سبزیجات تغذیه شوند. به طور کلی گونه‌ی سخت‌پوستی هستند، اما به قلاب‌کشی پر می‌پردازند زمانی که از تحریک ذهنی کافی یا تعامل خارج از قفس محروم می‌شوند.

فنچ‌ها

بسته به گونه‌شان، این پرندگان کوچک دوست‌داشتنی در انواع الگوها و رنگ‌ها، از فنچ‌های عروسکی که واقعاً شبیه جغدهای کوچک به نظر می‌رسند، تا فنچ‌های گولدین که رنگ‌های رنگین‌کمانی و جذابی دارند، و فنچ‌های زبرا که دارای خطوط سیاه و سفید هستند، در دسترس هستند. فنچ‌ها بیشتر برای تماشا هستند تا برای دست‌ زدن؛ بنابراین برای افرادی که با تماشای پرندگان راضی هستند بهتر هستند تا دست‌کاری با آن‌ها. برخلاف طوطی‌های فریاد زننده، فنچ‌ها پرندگان آوازخوان (از خانواده پرندگان گذرا) هستند که صداهای پیاپی و نسبتاً آرامی ایجاد می‌کنند؛ بنابراین فنچ‌ها برای افراد حساس به صدا یا افرادی که همسایگان نزدیک دارند می‌توانند مناسب باشند.

فنچ‌ها در میانگین 5-10 سال عمر می‌کنند و هنگام نگهداری بهترین عملکرد را زمانی دارند که به صورت جفت یا گروه‌های کوچک باشند. آن‌ها بسیار اجتماعی هستند، دوست دارند لانه بسازند و تخم‌گذاری فراوانی دارند، بنابراین اگر جفتی بگیرید، انتظار داشته باشید بیش از دوتا داشته باشید. آن‌ها باید در قفس‌های بزرگ و با جهت افقی با جای کافی برای پرواز و برای تعداد زیادی نشیمنگاه، کاسه‌های غذا و ظرف‌های آب قرار داده شوند. به طور معمول آن‌ها با اسباب بازی بازی نمی‌کنند و ترجیح می‌دهند وقت خود را صرف جمع‌آوری کاغذهای پاره‌شده و شاخه‌های کوچک برای ساخت لانه بکنند. آن‌ها باید روزانه آب تازه، همراه با غذای تولید شده تجاری برای فنچ‌ها، مقدار کمی میوه و سبزیجات خرد شده، مقدار محدودی دانه و گاهی هم تخم‌مرغ‌های آب‌پز شده با پوست تخم‌مرغ خرد شده (منبع کلسیم برای تخم‌گذاری) تغذیه شوند.

هنگامی که تحت استرس یا شلوغی قرار می‌گیرند، فنچ‌ها ممکن است با مایگل‌های مجرای تنفسی مواجه شوند که باعث می‌شود نفس کشیدن برای آن‌ها دشوار شود یا مایگل‌های صورت و پا که باعث می‌شود پوست خشک و مقرمش شده روی صورت و پاهایشان تشکیل شود. هر دو شرایط می‌توانند با موفقیت توسط دامپزشک در صورت شناسایی زودهنگام درمان شوند.

قناری‌ها

اگر به دنبال یک پرنده برای تماشا و گوش دادن هستید و نه برای آغوش‌گرفتن، قناری مخصوص شماست. کناری‌ها بسته به گونه‌شان در رنگ‌های مختلفی مانند زرد، نارنجی، قرمز، سفید و با انواع الگوهای پر دیده می‌شوند.

به عنوان اعضای خانواده پرندگان آوازخوان (پرندگان آواز)، کناری‌ها برای آوازهای زیبا و اپراتیک خود شناخته می‌شوند – به خصوص نرها پس از شش ماهگی. در واقع آن‌ها برای تولید آوازهای خاص آموزش دیده‌اند، مانند خواننده آمریکایی، رولر آلمانی و دیگران. زیرا نرها برای رقابت با مادها در فصل تولید مثل بهار (معمولاً در پاسخ به تغییرات چراغ روشنی) می‌خوانند، قناری‌ها ممکن است بسیار قهری باشند و باید به تنهایی در قفس گذاشته شوند یا ممکن است با یکدیگر به جنگ بپردازند. نری نیازی ندارد که در دید ماده باشد تا بخواند و حتی ممکن است در صورت قرار گرفتن در یک قفس در کنار یک نر دیگر فعال‌تر بخواند.

وقتی به درستی مراقبت می‌شوند، کناری‌ها می‌توانند 5-10 سال عمر کنند. آن‌ها باید روزانه با آب تازه، با غذای تجاری ساخته شده برای قناری‌ها، مقدار کمی میوه و سبزی خرد شده و مقدار محدودی دانه تغذیه شوند. اگر تحت تغذیه یا شلوغی به تنگی درآمده باشند، ممکن است کناری‌ها مایگل‌های مجرای تنفسی که باعث مشکل در تنفس می‌شود و مایگل‌های صورت و پا که باعث تشکیل پوست خشک در پاها و صورت می‌شود، پدید آورند. اگر هر یک از این نشانه‌ها دیده شود، باید به دامپزشک مراجعه شود.

مقالات مجله زی‌پت را مطالعه کنید